زنده باد موسيقي

من مدتها درصف صبحگاهي مدرسه دعا مي خواندم! وشعار هفته مي گفتم.نه اينكه بدانم چي مي گم ،نه اصلا اينطورا نبود.صدايم بلند بود و درسم عالي و سفارش پدر به مديران دبستان اين بود كه من بايد نقش اجتماعي بيشتري داشته باشم .براي همين هم من شدم آقاي شعار! حالا پدري اين سفارش را به مديران دبيرستان مي كرد كه خودش كاملا لائيك بود. پدرم خودش اين موضوع را نمي دانست! بزرگتر شدم به قرينه فهميدم.البته هيچوقت به ايشان نگفتم. موسيقي مورد علاقه پدرم موسيقي محلي بود .در كنار آن پريسا و مرضيه هم زياد گوش مي داد. البته آن موقعهاسر اين موضوع دعواهاي شديدي داشيم .فعل ماضي استفاده كردم چون الان اصلا همديگر را نمي بينيم كه بخواهيم دعوا كنيم. يادم مي آيد سفري رفته بوديم و او چند كاست از نوارهاي مورد علاقه اش را برداشت منم چند كاست از 48 داستان را!فكر كنم گل سر سبدشان پينوكيو بود.در تمام مسافرت سر گوش دادن كاستها بحث داشتيم.بزرگتر كه شدم موسيقي مورد علاقه ام داريوش شد و ستار.تقريبا تمتم آهنگهاي داريوش را حفظ بودم!الانم ديوانه موسيقي هستم.سلايقم كمي تغيير كرده است اما موسيقي جزو لاينفك زندگيم است. فرقي هم نمي كند كه به چه زباني باشد و چه نوعي از موسيقي هر كدام را كه بدلم بنشيند گوش مي دهم .شايد اگر حوصله ايي باقي بود تعدادي از آن را با شما شريك شوم.

اين مقدمه طولاني تر از متن را گفتم تا اين خبر را بازگو كنم كه يكي دوروزقبل" کنسرت ارف(کودکان)گروه پارسیان به همت آموزشگاه موسیقی نگارستان در تالار آوینی بندرعباس برگزار شد" .

عكسها را كه نگاه كردم ذوق زده شدم و آفرين گفتم به خانوادها و مربيان آنان و صد البته خود اين كودكان. چه شور و شعف دل انگيزي بالاتر از ديدن چهرهاي زيبا و معصومانه اين كودكان مي تواند وجود داشته باشد؟

اميدوارم هيچ تند باد نفرت انگيزي سازهاي اين كودكان را از ايشان نگيرد؛هيچ عالم به اصطلاح فرزانه ايي آنان را از هم جدا نكند. وصداي هماهنگ سازشان اميد و صلح را براي تمام دنيا فرياد زند.

چند عكس بالا مربوط به همين كنسرت است كه از اينجا كپي كرده ام.عكسهاي بيشتري هست كه مي توانيد ببينيد و دلتان پر غرور و شادي و اميد گردد.